Het eerste wat meteen opvalt naast het zicht op het Anderlechtstation door de grote ramen is de voertaal. Want die is voornamelijk Brussels. Corinne die al 27 jaar lang de zaak mee runt spreekt Brussels en switcht al even snel naar het Frans af en toe. Het is al gauw duidelijk waarom de Anderlechtenaar en iedereen daar buiten zich hier thuis voelt, de sfeer is joviaal en Brussels, het eten top, quoi! Corinne nam het café over van haar moeder en is sindsdien niet meer in Green Park weg te denken. Het sluitingsuur hangt af van de klanten en dat hoeft niet te verbazen. De gemoedelijke sfeer die er hangt zorgt ervoor dat menigeen hier wel eens blijft plakken. Eind 2021 wordt de zaak overgelaten, zo wordt Corinne op de valreep ons “maske van de moind november” en dat is meer dan terecht!
Wat is de ontstaansgeschiedenis van Green Park in een notendop?
Mijn moeder had al een café in Molenbeek met maar liefst 100 plaatsen, maar wilde graag een kleiner pand zoeken. Ikzelf ben 100% Brusseles, ik geloof dat mijn ‘proper’ Nederlands in feite Brussels is. Ik ben geboren in Sint-Anneke, dus ook nog eens een rasechte Anderlechtse. We hebben overigens altijd in de Theo Verbeecklaan gewoond naast ‘La Coupe’ en frequenteerden regelmatig te buurt. De keuze voor dit pand recht tegenover de oude ingang van het Anderlechtstadion was dus snel gemaakt. De cafés en horecazaken hadden voornamelijk namen die de nabijheid van het voetbal uitstraalden zoals La Coupe, Le But, De Penalty en La Tribune en ga zo maar door. Mijn moeder wilde echter een andere naam, die niets met voetbal te maken had. Ze noemde het uiteindelijk Green Park, naar Park Astrid, dat achter ‘de stade’ lag. Een mooi park dat indertijd heel populair was om te gaan wandelen en waar iedereen zich goed voelde. Haar tweede man was toen als chef werkzaam bij ‘Chez François’op de Vismet en zou het culinaire aspect voor zijn rekening nemen. We renoveerden het pand enigszins naar onze smaak, maar het is sindsdien nagenoeg onveranderd gebleven. Op 5 september 1994 zijn we samen van start gegaan met deze taverne met kleine restauratie die plaats biedt aan 35 personen, waar je van maandag tot vrijdag gezellig kan komen lunchen.
Wat maakt Green Park zo geliefd bij de klanten?
Dit café is ons leven, we zijn er wekelijks alle dagen. We hebben een goede band met onze klanten en ze komen hier graag over de vloer. Het sluitingsuur hangt vooral van hen af. Onvermijdelijk heeft iedereen het over voetbal, als je daar niet tegen kunt moet je hier niet komen (lacht). Nee, het is vooral fijn dat je iedereen hier kan tegenkomen. De gewone man in de straat, de forains, Marco van snack Charlotte aan het Vossenplein, maar even goed de burgemeester of de advocaten uit de buurt. Ze komen hier allemaal voor de gezellige sfeer, een goede lunch en een beetje voor het voetbal. Het gaat hier welgeteld tien minuten over de coronacrisis en dan 3 uur over de voetbalcompetitie!
Tijdens de matchen openen jullie ook, dat zijn vast speciale momenten?
Jazeker, als Anderlecht speelt maken we ruimte voor de supporters en plaatsen we een tap buiten. Dan herken je het hier niet meer (lacht). De laatste jaren gaat het wat moeilijker voor de club, maar dat heeft elke ploeg wel eens. We zijn nu 4 seizoenen na elkaar geen kampioen, daar moet je ook aan wennen na al die successen van voorheen. Ondertussen staan we zesde in de competitie. Dat had ook nooit iemand gedacht. Er zijn er die van colère hun abonnement weggooien, sommigen blijven weg. Dat hoort er nu eenmaal bij. We keken allen uit naar de komst van Vincent Kompany als trainer, hij had echt een icoonstatus door zijn passage in de Engelse competitie. Maar velen zijn teleurgesteld door de resultaten, hij heeft immers geen ervaring als trainer, ondanks het feit dat hij een topspeler is. Hij mag het lang proberen vind ik, een andere trainer hadden ze allicht al lang aan de deur gezet. Toch zie ik mijzelf niet voor een andere ploeg supporteren eerlijk gezegd. Mijn vader speelde bij Anderlecht, we zijn opgegroeid met de ploeg en nemen nu onze kleinkinderen mee. We hebben zoveel mooie momenten beleefd, dat blijf je koesteren.
Kan je zo een van je favoriete momenten omschrijven?
Tijdens de Beker van België was er een match tegen Union, we hebben toen samen Brusselse leekes gezongen, de sfeer was schitterend, dat ga ik nooit vergeten. Toen de ploeg goed draaide en ze kampioen werden barstte er ook al eens onverwachts een volksfeest los. Ze speelden ooit kampioen op Brugge, toen de bus hier terug arriveerde, kwamen de spelers allemaal bij ons. Radzinski tapte pinten aan de toog. We hadden frietjes gebakken die De Boeck uitdeelde aan iedereen. Dat was echt tof voor ons, maar zeker ook voor de klanten. Als de spelers van ergens terugkwamen stond iedereen altijd aan de grote venster ongeduldig hun terugkeer af te wachten. Ik herinner me feestjes met Marc Degryse, John Bosman, trainer Hugo Broos en natuurlijk ook Johan Boskamp. Die laatste kende ons al van toen we het café in Molenbeek hadden, een toffe gast. Hij kwam hier eten met wijlen Jean Dockx. Ze zaten altijd aan hetzelfde tafeltje bij de keuken. De spelers wisten dat Jean hier vaak op zijn vaste plaats zat en kwamen hem hier wel eens spreken als er een probleem was of om advies vragen. Ik herinner me nog heel goed, het was een maandag, toen hij me zei dat hij zich niet zo goed voelde, ’s anderdaags is hij overleden. Dat was een grote klap voor iedereen, zijn overlijden heeft mij bijzonder diep geraakt. Graag vermeld ik ook nog Pierre Leroy die 24 jaar lang délégué was bij Anderlecht en de nieuwe trainers meenam naar Green Park, hij kwam hier heel vaak eten en doet dat nog steeds!
Union doet het op dit moment bijzonder goed, wat vind je daarvan?
Ik ben een Brusseles en Anderlechtsupporter, maar ik ben blij als de Brusselse ploegen het goed doen. Dus de resultaten van Union maken mij ook fier! De Brusselse ploegen gaan goed mee, dat is tof om te zien. Ik ken veel mensen bij Union en heb hen zelfs twee jaar op rij gesponsord! Als we thuis zijn kijken we naar hun wedstrijden.
Heb je een favoriete Brusselse uitspraak en waar vinden we je wanneer je niet in Green Park bent?
‘Kom Corinne, geift ons nog iene’. Dat hoor ik hier vaak. ‘Nen echte Jan maain kluute’ wordt er al eens tussen gezwierd als het over voetbal gaat. Ik ga al eens graag eten bij ‘San Daniele’, dat is werkelijk een toprestaurant. Maar ik ben ook trouw aan mijn klanten, de forains ga ik op de foor bezoeken en bij gelegenheid zak ik af naar het Vossenplein. Maar eerlijk gezegd ben ik even goed content als ik eens op mijn gemak thuis ben, want daar vertoef ik uiteindelijk niet zo veel! (lacht)
Ondertussen sta je al 27 jaar in het café, eind december stopt jullie verhaal hier?
Dat klopt, we hadden dat al beslist voor de coronacrisis in feite. Het heeft wel wat roet in het eten gegooid naar de klanten toe, maar we bleven voor hen paraat met een take away-dienst. Maar tegen het einde van het jaar stopt het hier voor ons. Tegen mijn klanten zeg ik vaak: ik blijf nog eventjes bij jullie. Al begint het wel te korten. Er is een jonge overnemer gevonden die gekend is in de buurt, dus Green Park hoeft daarom niet te verdwijnen. We hebben hier 27 jaar hard gewerkt om een mooie zaak op te bouwen die goed draait, dat gaan we niet zomaar aan de eerste beste overlaten, we hopen echt dat het goed blijft gaan hier. De vaste klanten hebben veel spijt en ik ga hen zeker ook missen, de ambiance en de matchen. Ik zit tussen twee vuren, maar mijn cliënteel ook, ik begrijp dat ze het er moeilijk mee hebben en anderzijds gunnen ze het ons. Voor mij is dat net zo, ik word wat verdrietig als ik denk aan het einde maar het is tijd voor iets nieuws. We moeten van het leven profiteren nu we in goede gezondheid zijn, dat is even goed belangrijk. Daarom trekken we naar de Spaanse zon om te relaxen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, misschien starten we daar toch een kleine zaak (lacht).
Green Park, Theo Verbeecklaan 35 1070 ANDERLECHT
Ma-Vrij: 10-20 u en alle thuismatchen van Anderlecht
