Remy Ray wordt 90 – ‘Ik word goed gesoigneerd door mijn vrouw, dus ik hoop er nog tien jaar bij te doen. ‘

Remy Ray wordt 90 op 15 december, maar grote plannen om het te vieren zijn er nog niet. “Waarschijnlijk zal ik met mijn vrouw een restaurant gaan doen, dat is ook een keer plezierig. Ik word goed gesoigneerd door haar, dus ik hoop er daarna nog tien jaar bij te doen. Met de gezondheid is alles nog goed. Ik mag nog alles eten en drinken, en ik kan nog altijd zingen.”

Remy Ray treedt inderdaad nog altijd op, zoals op Bal National of in in’t Brussels Stamenei, al is dat sinds corona wel wat minder. “Als ze me nodig hebben, dan kom ik af. Vroeger kon ik twee uur non-stop zingen, nu nog zeker een uur en een kwartier.” Dat Remy Ray altijd een goed uithoudingsvermogen heeft gehad is zeker. Zo heeft hij eens het wereldrecord zingen gevestigd: zes uur, vier minuten en vijftien seconden aan één stuk. “Met maximum 5 seconden tussen elk liedje. Toen heb ik natuurlijk een aantal liedjes een paar keer moeten zingen,” grapt hij. “En ik ben ook een keer Belgisch kampioen drummen geweest in de jaren zestig. Met een opgelegd en een eigen nummer.”

Remy Ray, wiens oorspronkelijke naam Remy Milonton was, had alles dan ook al jong geleerd. “Ik ben beginnen zingen in cafés toen ik dertien jaar was. Daarna ben ik fonoplaten beginnen opnemen met manager Jules Nijs, die ook de manager was van Rocco Granata. Zeker vijftig singeltjes en vier à vijf langspeelplaten. Ik zong graag Amerikaanse nummers, maar ik zing ook in het Nederlands en het Frans. Op een keer kwam daar het Brussels bij. Toen de platenverkoop wat minder ging, vroeg Jules Nijs mij om een Brusselse Plaat op te nemen. Toen heb ik op een bureau in Brussel toelating gevraagd aan de directeur van de platenfirma van Adamo om een Brusselse versie te mogen maken van Vous permettez, monsieur. De tekst van Est gepermeteid Menier heb ik zelf geschreven en opgenomen. Adamo heeft me er nog mee gefeliciteerd. Hij was een charmante man. Daarna vroeg Jules mij geregeld om nog Brusselse leekes te schrijven, en dat is me later nog ten goede gekomen dankzij Sabam.”

Remy Ray kreeg ook veel bekendheid door het radioprogramma In ’t Lieg Plafong dat van 1973 tot 1977 werd uitgezonden in het Brussels dialect op Omroep Brabant. Hij schreef er het kenwijsje voor en werkte er ook aan mee. Daarnaast begeleidde hij veel orkesten, en had hij lang een kleine dancing in Machelen: Club 13. “Daar kon zo’n honderd man binnen. Daar heb ik mij jaren goed geamuseerd, maar ook hard gewerkt samen met mijn eerste vrouw, die jammer genoeg overleden is.” Ondertussen woont Remy Ray al een hele tijd met zijn tweede vrouw in Diegem.